Vanochtend zie ik op het planbord van mijn poli dermatologie dat ik een zwachtelspreekuur heb. Op dit spreekuur komen patiënten die om verschillende redenen zwachtel om de benen hebben. Ik ervaar het altijd als een zwaar spreekuur. Patiënten met vaak meerdere gezondheidsklachten, soms stinkende, pussende wonden, overgewicht, onverzorgd uiterlijk, ga zo maar door. Als collega's hangen we de vlag niet uit zeg maar, als we ingepland staan op dit spreekuur. Mijn  eerste patiënt is een mw. die al jaren bij ons komt. Met tussenpozen. Soms hebben we de wond dicht en nemen we afscheid. We krijgen na elk bezoek van haar een lekker snoepje uit haar jaszak, zo'n plaksnoepje met pluisjes er aan. We nemen het altijd aan maar gooien hem daarna snel weg.

Ze is terug, na een half jaar afwezigheid. De meeste collega's kent ze bij naam. "Hier ben ik weer" roept ze als ik haar uit de wachtkamer haal. Tsja, fijn om u weer te zien? Wat zeg je dan...  "mevrouw de Jong, daar ben inderdaad weer! Hoe gaat het met u?". Het is 20 minuten praten over koetjes en kalfjes. Ze heeft in het laatste half jaar veel beleefd. Ruzie met de buurvrouw: die denkt dat ze alleen op de wereld leeft. Zus heeft een hartinfarct gehad, heeft het overleefd maar is niet meer dezelfde. Ik vind het oprecht sneu.  Zelf kan ze niet goed schoeisel vinden, dus heeft ze maar een paar nieuwe roze crockjes gekocht. Die zitten namelijk erg lekker. Wanneer ik begin over de steun die crockjes niet geven valt ze mij in de rede: " hou maar op met je goedbedoelde adviezen want ik doe er toch niets mee. Ze lopen lekker en ik pas er in met mijn verbanden om mijn benen".

"Ok mevrouw de Jong, het zijn uw benen!" geef ik als antwoord. Wanneer ik haar weer ingepakt heb geeft ze toch nog even aan dat ze blij is mij weer te zien. "Maar je bent wel gegroeid zeker of niet?".Flabbergasted door de opmerking lach ik als een boer met kiespijn haar toe....

Wanneer mevrouw de Jong weer op naar huis gaat steekt, ze haar hand in haar jaszak en ik roep:" Neee, ik hoef geen snoepje, ik moet afvallen!"

(mevrouw de Jong is een bedachte naam).

Een moment uit mijn werkzaamheden op de poli dermatologie