Bijna vakantie

Bijna vakantie

Het is vrijdag. Ik open de deur van de praktijk, deactiveer het alarm en haal eens diep adem….Na vandaag heb ik 3 weken vrij en oooh wat verlang ik hiernaar.

Vandaag gaat het druk worden, niet zoals elke vrijdag maar anders. Wij hebben waarneming van 2 andere praktijken en onze eigen huisarts heeft vanaf vandaag ook haar welverdiende vakantie. Ik werk samen met onze Hidha (Huisarts in dienst van een huisarts). Met zijn tweeën gaan we dit varkentje vandaag wel eens even wassen.

De koffie loopt, de waterkoker pruttelt als een dolle en ik zet de computers aan. Ik check de binnenkomende post. Gelukkig geen bijzonderheden van de Dwf (Dokterswacht Friesland). In mijn rechter ooghoek zie ik het lampje van de inkomende gesprekken al branden. Het is 07.55 uur, en ik pak mijn kopje koffie.
Om 09.45 uur staat de agenda bomvol, heb ik suizende oren en een (k)oud kopje koffie. Dan volgt er een telefoontje waar ik niet gerust op ben. Een mijnheer belt met pob (pijn op de borst) sinds gistermiddag, geen vegetatieve verschijnselen, nu geen duidelijke andere klachten. Na uitvragen zal dhr. langskomen met zijn echtgenote. Tussendoor luister ik de receptenlijn af. Jasses, hoe kom ik daar vanochtend doorheen, dit zijn veel meer aanvragen dan anders. De mijnheer met pob is intussen door de huisarts binnen geroepen. Er komt een jongeman binnenlopen met een vriend. Ze hebben geen afspraak. Maar mijnheer blijkt heel veel pijn te hebben. Hij heeft steken en is benauwd. Ik begeleid dhr. naar een van de behandelkamers en zet de afspraak in het his tussen de eerste 2 afspraken in. Het spreekuur loopt uit maar het is wat het is. Het is inmiddels 10.30 uur uur en de koffiepauze zat er niet in vandaag. Wel heb ik nog wat receptaanvragen weg kunnen werken. “ Straks de laatste aanvragen nog even afluisteren, even doorbijten” zeg ik tegen mijzelf, om 17.00 uur begint mijn vakantie. Overigens klinken de meeste mensen vrolijk wanneer zij de medicijnen inspreken, eentje doet het zelfs zingend! 😂
De arts komt haar kamer uit, ze vertelt mij dat ze de patiënt met pob instuurt en of ik het ambulancepersoneel wil opvangen en begeleiden. Zij blijft bij de patiënt tot het ambulancepersoneel het overneemt. Gelukkig is het nu rustig wat de telefoon betreft, we zijn bereikbaar voor spoed en voor collegiaal overleg. Ik vraag de arts of ze zo ook naar de man in de andere behandelkamer wil kijken. Ik vertel de klachten van deze man. Uit het raam zie ik een ambu het parkeerterrein oprijden. Ik loop naar de ingang en loop met deze 2 hulpverleners naar onze praktijk. Binnen 10 minuten ligt dhr. op de brancard en kan hij naar de SEH worden gebracht.
Intussen rinkelt de telefoon en ik neem op. Een mevrouw vertelt mij dat zij klachten aan 1 oog heeft. Lichtflitsen en weinig zicht in combinatie met hoofdpijn maakt dat ik ook deze dame laat komen, mits zij met iemand mee kan rijden naar de praktijk. De arts heeft tussen de bedrijven door weer met de ambulancepost gebeld. Ambu nummer 2 is onderweg. Ik luister nog wat recepten af en vraag de arts of zij straks de recepten wil accoderen. Het is inmiddels middag. We kunnen even lunchen en bijkomen van alle hectiek.
Voordat de arts haar visiteronde gaat rijden heeft ze de dame met de oogklachten op het spreekuur. Dit keer geen ambulance maar wel direct door naar het ziekenhuis. In de middag hebben wij beide ons eigen spreekuur. We vragen elkaar af en toe om assistentie maar onze spreekuren lopen verder gelukkig rustig en ik kan om 15.00 uur ook nog even de autoclaaf (sterilisatieapparaat) aanzetten.
Om 17.15 uur sluiten we af, de dag zit er op. Samen lopen we het gebouw uit. Veel telefoontjes afgehandeld en veel patiënten gezien. En een infarct, klaplong en glaucoom op 1 dag hadden we van tevoren ook niet bedacht (naast een volle dag met "normale" consulten). Ik wens haar een goed weekend en zij wenst mij een mooie vakantie. De arts loopt naar haar auto en ik naar het fietsenhok. “ Man, man wat een dag, maar nu lekker languit op de bank” denk ik nog. Ik druk de sleutel in het fietsslot en duw mijn fiets uit het rek. Iets in mij zegt dat er iets niet klopt, en ik kijk naar mijn achterwiel. “Kak, dat kan er na vandaag ook nog wel bij, een lekke band! “