Emotie

Vrijdagmorgen, bijna weekend maar vandaag nog wel even bikkelen want we hebben een agenda vol afspraken.

Als doktersassistent in opleiding mag ik bij de patiënten de bloeddruk meten, maar ook lengte en gewicht. Daarnaast maken wij een ECG (hartfilmpje). Ik werk in een geweldig team waar ik mij vanaf het begin direct thuis voelde. Uiteraard wel eerst de kat uit de boom kijkend maar ik voelde me al snel vertrouwd. Na weer een lolletje van een van de collega’s ging ik verder met het spreekuur. Ik riep een meneer op en hij liep met mij mee naar de behandelkamer. Zijn echtgenote bleef in de wachtkamer achter. Meneer is rond de 65 jaar en ik zou een aantal metingen gaan uitvoeren. Meneer ontblootte zijn bovenlichaam en het viel mij direct op dat hij een gele verkleuring van de huid had, ik schrok hiervan alleen wilde ik dat op dat moment niet laten blijken. De brok in mijn keel kon ik door even stevig te slikken weg krijgen. Ik maakte de ECG en had contact met de patiënt. Meneer was zelf positief en maakte wat grappen tijdens ons gesprek. Door mij hierin te verdiepen ben ik erachter gekomen dat humor (ernstig) leed wat draaglijker kan maken. Dus voor de patiënt was dit zijn manier van omgaan met zijn rotziekte. De grappen hebben mij ook wel geholpen in mijn communicatie met hem. Het voelde toch minder beladen. De opmerking: ´dit is toch niet best zo geel, ik word er niet knapper op voor mijn vrouw´ was er een van vele tijdens ons contact.Na de onderzoeken heb ik zijn echtgenote uit de wachtkamer gehaald zodat zij samen op het gesprek met de arts konden wachten. Meneer en mevrouw bedankten mij vriendelijk voor de goede zorgen en ik wenste hen sterkte.

Ik liep naar ons kantoor waar 2 collega’s zaten te werken aan de administratie. Alle opgekropte emotie moest uit mijn lijf en ik begon te huilen. Ik ben een dierbare verloren aan die verschrikkelijke rotziekte en door het best wel intieme contact met deze patiënt was het hele gebeuren erg confronterend. De huidskleur, het gelaat en zelfs de humor deed me denken aan iemand die ik ben verloren. Omdat ik een veilige werkplek heb en mij goed voel bij mijn stagebegeleiders, durfde ik mijn emotie gewoon te tonen. Ik kreeg de ruimte om mijn hart te luchten en er was alle begrip voor mijn reactie.